Wanneer trek jij aan de bel? René Bussink

Wanneer trek jij aan de bel?

Misschien een beetje vreemde titel, maar toch weten de meesten van ons wel wat er met deze uitdrukking wordt bedoeld. Want als iemand ‘aan de bel trekt’, dan is er iets aan de hand. Denk maar eens aan iets eenvoudigs als een alarmbel. Zodra er een alarmbel rinkelt kijken we verschrikt om ons heen en willen graag direct weten wat er aan de hand is. Nu zijn er geluiden die je regelmatig hoort en herkent, zoals de alarmbellen bij een spoorwegovergang, of de alarmbel van je wekker. Maar er zijn ook ‘geluiden’ die de meeste van ons niet zo gemakkelijk herkennen. Ik heb het dan niet over alarmgeluiden uit onze omgeving, maar over alarmgeluiden die uit onszelf komen. Nu vraag je je misschien af of je er iets aan je gehoor mankeert, want anders zou je die geluiden toch wel hebben waargenomen?

Innerlijke stem

Laat me je gerust stellen; er mankeert niets aan je gehoor! De alarmgeluiden die ik bedoel neem je niet waar met je oren. En het is een geluid dat alleen jij kunt horen! Weet je waar ik het over heb? Inderdaad, het gaat over het geluid van jouw innerlijke stem. Het is een heel zacht geluid. Zo zacht dat je het alleen goed kunt horen als het helemaal stil is in jouw hoofd.

Er daar zit nu net de kneep. Het is namelijk meestal helemaal niet stil in ons hoofd. Sterker nog; het is daar vaak een drukte van jewelste. Je herkent dit waarschijnlijk wel; de ene gedachte is nog niet verdwenen of de volgende komt er alweer aangevlogen. En allemaal hebben ze het hoogste woord. En degene die het vaakst naar binnenkomt, blijft ook nog eens het langste hangen. Om gek (of in ieder geval gestrest en gespannen) van te worden. We zijn er echter zo aan gewend geraakt, dat we ons bijna geen leven kunnen voorstellen zonder ‘lawaai in ons hoofd’.

Gedachten

Met gedachten werkt het net zo als bij een alarm. Als het te lang afgaat, dan gaat het effect verloren. Ik zal een voorbeeld noemen. Stel dat je voor een spoorwegovergang staat te wachten omdat de slagbomen dicht zijn en de alarmbellen rinkelen. Maar wat doe je als de slagbomen opengaan, nadat de trein (en ook een eventuele tweede) is gepasseerd, maar de alarmbellen blijven maar rinkelen? De meeste mensen zullen dan op een gegeven moment poolshoogte gaan nemen om te zien wat er aan de hand is. En herken je het volgende ook? Dat je, zelfs als er in de verste verte geen trein meer te zien is, toch enige schroom voelt om de spoorweg over te steken?

Blijkbaar vinden we het lastig om een alarm te negeren. Op zo’n moment twijfelen we openlijk aan onze waarneming. Stel je voor dat ik het niet goed zie en ik steek toch over… Daarom wachten veel mensen totdat het alarm wordt uitgezet, of wachten totdat het eerste (domme?) schaap over de dam is. En als deze eerste (blijkbaar toch niet zo’n domme) schaap niet wordt overreden, dan zal het wel veilig zijn. Maar zelfs dan; je weet het maar nooit…

Ruimte & stilte

Ook als het alarm in onszelf afgaat hebben we de neiging om aan onszelf te twijfelen. Het bijzondere is dat juist als je gedachten tot rust zijn gebracht er heel veel ruimte ontstaat. Ruimte die het ego het liefste direct weer wil opvullen. Er komt dan een gedachte binnenvliegen en die roept (om nog in de beeldspraak te blijven): “Pas op! Je weet maar nooit of er nog een trein aankomt!” Ook al wist je het ‘in de stilte’ zeker, er is niemand die namens jou de spoorweg kan oversteken. Je zult het écht zelf moeten doen. Je wordt uitgenodigd om volledig op jezelf te vertrouwen. Maar hoe doe je dat?

Gelukkig kost het ons geen enkele moeite om gedachten hierover in ons hoofd toe te laten en het duurt dan ook maar even of jouw innerlijke stem is weer volledig naar de achtergrond verdwenen. Het moment is voorbij en je staat nog steeds te wachten. En zolang je niet op jezelf (jouw innerlijke stem) durft te vertrouwen, blijf je als het ware als een dolle hond achter je eigen staart aan hollen.

Stress

Maar wees gerust, je bent niet de enige (dus dat verzacht nog enigszins de pijn), ook al blijft het van binnen knagen. Je blijft je (onbewust?) steeds afvragen waarom jij niet op jezelf (jouw innerlijke stem) durft te vertrouwen. Dit veroorzaakt stress. En juist deze stress kun je zien als jouw innerlijke alarmbel. Hoe meer stress, hoe harder de alarmbellen rinkelen. Je hoort ze niet, maar je voelt ze wel! Tenminste, als je bereid bent om naar jouw gevoel te luisteren. Dit is voor de meeste van ons (zeker voor degene met een krachtig ontwikkeld ego) behoorlijk lastig. Ons lichaam heeft hiervoor een prachtige oplossing ontworpen. Emoties!

Door je emoties te leren (h)erkennen, maak je de weg vrij naar jouw gevoel. En als jij je gevoel weer durft te volgen, dan sta je weer in contact met jouw innerlijke stem. En als je in contact staat met je innerlijke stem, dan hoor je wie en wat jij ten diepste bent. En als je dat hebt ervaren, dan durf je weer volledig op je-Zelf te vertrouwen. Klinkt simpel nietwaar?

De praktijk blijkt echter een stuk weerbarstiger. We weten het wel, maar we doen het niet. En jij? Blijf je nog ‘even’ wachten, of trek jij aan de bel?

Als jij bovenstaande (h)erkent én als je de moed hebt om hiermee aan de slag wilt, dan nodig ik jou van harte uit voor een RestartYourlife-inzichtssessie. Het is gratis, maar niet voor niets. Want je zet de eerste stap naar een nieuw leven. Een leven waarbij jij, stap voor stap, creëert wat je écht wilt, zodat jij oprecht persoonlijk succes, een betekenisvol leven en diepgaand geluk ervaart.

Rene Bussink  is coach en sparringpartner bij RenesanS www.renesans.nl